Nc_ซ่อนรัก Ep.16

 

ไดร์วูล์ฟไม่แม้แต่จะผละออกห่างไปถอดเสื้อผ้าด้วยซ้ำ เขาคงรู้ดีว่าถ้าคลาดสายตาจากผมเพียงวินาทีเดียว ก็มีสิทธิ์ที่ผมจะดิ้นหลุดไปได้ แต่ถึงกระนั้น...อีกฝ่ายก็ยังเก่งพอที่จะปลดกางเกงลง เพื่อทำอะไร ๆ กับผมได้สะดวกขึ้น

 

“ไม่ ไดร์วูล์ฟ...เราไม่เอาครับ!”

 

ผมส่ายหน้า เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ เมื่อแววตาที่ใช้มองผมแลดูแปลกไป ราวกับเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้...ทุกอย่างถูกขับเคลื่อนด้วยโทสะและสัญชาตญาณล้วน ๆ

 

ร่างสูงพลิกตัวผมให้นอนคว่ำ ตรึงสองแขนบางให้ไพล่หลังด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างเค้นคลึงยอดอกสีชมพูระเรื่อจนเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ขณะที่ริมฝีปากสีซีดลากผ่านลาดไหล่นวลเนียนและขบกัดตีตราไม่ละห่าง

 

ความเสียวแปลบที่แล่นวาบทั่วสรรพางค์กายไม่สามารถกลบความหวาดกลัวได้มิด ผมพยายามข่มกลั้นอารมณ์ เม้มปากไม่ส่งเสียงครางให้คนด้านหลังได้ยินโดยง่าย

 

มือหนาเริ่มบีบคางพลางสอดนิ้วเข้ามากวาดต้อนน้ำลายภายในโพรงปาก...ยังไม่ทันให้ผมได้ขบกัดอย่างที่ใจนึก นิ้วเรียวยาวก็ผละออกห่าง ก่อนจะสอดแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลังอย่างไร้ปรานี เสี้ยววินาทีนั้นผมถึงกับสะดุ้งเฮือก

 

“อ๊ะ! มะ ไม่...”

 

ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเมื่อปลายนิ้วเย็นเฉียบกดผ่านจุดนูนในร่างกายโดยบังเอิญ เพียงเท่านั้น...คนด้านหลังก็บดขยี้ลงมาเสียจนผมหวีดร้องลั่น

 

เหงื่อเริ่มผุดซึมตามไรผม พร้อมกับดวงตาที่ลอยคว้าง...ร่างทั้งร่างสั่นกระตุกแรงขึ้นเมื่อใกล้ไปถึงจุดมุ่งหมาย ทว่าคนใจร้ายกลับผละนิ้วมือออกอย่างรวดเร็วและแทนที่ด้วยบางสิ่งซึ่งใหญ่กว่า...ทำเอาผมหนาวยะเยือกขึ้นมาในอก

 

ขณะที่สิ่งอุ่นร้อนนั้นบดเบียดพยายามสอดแทรกเข้ามา ความเจ็บแปลบก็เริ่มแล่นขึ้นตามแนวสันหลัง คล้ายร่างทั้งร่างถูกผลักลงเหว...ด้วยฝีมือของคนที่ผมรักสุดหัวใจ

 

ผมไม่ร้องขออะไรต่อแล้ว ทำเพียงจดจำความเจ็บปวดไว้เงียบ ๆ พลางหันซุกใบหน้าลงกับหมอนเพื่อหลบซ่อนหยดน้ำตาที่เริ่มหลั่งริน

 

ไดร์วูล์ฟจะรู้ตัวหรือเปล่า...ว่าวันนี้เขาใจร้ายกับผมมากแค่ไหน

 

“เงียบทำไม...ไม่ปฏิเสธที่จะเป็นเมียกูต่อแล้ว?”

 

สุ้มเสียงทุ้มห้วนเอื้อนเอ่ยอย่างเย็นชา พร้อมลมหายใจอุ่นร้อนซึ่งรินรดหลังคอแผ่วเบา ทว่ากลับร้อนลวกในความรู้สึก

 

เมื่อเห็นผมไม่ตอบโต้เสียที มือหนาก็สอดเข้ามากอบกุมใบหน้าข้างใต้หมอน ปลายนิ้วเรียวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นตรงข้างแก้มนุ่ม ก่อนไดร์วูล์ฟจะถอนส่วนกลางกายซึ่งสอดใส่เข้าไปเพียงเล็กน้อยออกกะทันหัน

 

“หันมา...”

 

“....”

 

“แสนซ่าส์”  

 

นาน ๆ ทีไดร์วูล์ฟจะเรียกชื่อผม คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินเขาเรียกในตอนที่เพิ่งทำกันแตกสลายแบบนี้

 

ผมสัมผัสได้ว่าคนด้านหลังผละออกห่าง เหลือทิ้งไว้เพียงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบร่าง สุดท้ายก็เท่านี้...ผมยังจะหวังอะไรจากคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารได้อีก

 

คนอย่างไดร์วูล์ฟ คงหนีไปสงบสติอารมณ์และทิ้งผมไว้ที่เดิมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะขยับร่างตอนนี้ ขอเวลาอีกแค่นาทีเดียว...ในการข่มกลั้นความเสียใจที่อัดแน่นเต็มอกได้หรือเปล่า

 

ทว่าคล้ายโชคชะตาไม่เป็นใจ เสี้ยววินาทีต่อมา ผ้าห่มอุ่น ๆ ก็ครอบคลุมไปทั่วร่าง แผ่นหลังของผมถูกทาบทับด้วยร่างสูงกำยำอีกครั้ง แขนทั้งสองข้างสอดเข้ามาตวัดรัดเอวบางอย่างแนบแน่น ก่อนไดร์วูล์ฟจะนอนหงายแล้วพลิกร่างผมให้ขึ้นไปนอนเกยบนอกเขา

 

“ขอโทษ...”

 

ยามสดับฟังถ้อยคำนั้น คล้ายทำนบน้ำตาถูกพังทลาย ผมเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อข่มกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้หยดน้ำตาหลั่งรินอย่างเงียบเชียบ

 

          “คุณจะข่มขืนเรา...”

 

          “ไม่ทำแล้ว...”

 

          ผมส่ายหน้าปฏิเสธการปลอบประโลม ตั้งท่าจะขืนตัวหนี ทว่าไดร์วูล์ฟกลับกอดกระชับร่างกันอย่างแนบแน่นเสียจนผมไม่อาจดิ้นหลุดได้โดยง่าย

 

          “คุณรักเราบ้างไหมครับ” การกระทำในวันนี้ของเขาทำเอาผมเริ่มสงสัยขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะถามออกไปเสียงเครือ

 

          ไดร์วูล์ฟนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ดวงตาคมดุหลุบลงมองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของผมเนิ่นนาน

 

          “กูไม่เคยปลอบใคร...”

 

          ผมควรดีใจใช่ไหม ที่คนตรงหน้าคล้ายจะบอกว่าผมเป็นคนแรกที่เขาลดตัวลงมาปลอบโยน หรือจะเสียใจที่ไม่ได้ยินคำว่ารักจากอีกฝ่ายดี

 

          “แต่คุณทำร้ายเราไปแล้ว”

 

          “จะไม่ทำอีก...นอนซะ”

 

          คล้ายคำสัญญานั้นจะปลดเปลื้องพันธนาการที่หนักอึ้งในอกบางส่วน เรื่องในวันนี้ส่วนหนึ่งที่เกิดขึ้นก็เพราะผมหัวร้อน และเขาเองก็ไม่ยอมความ พูดจายั่วยุโทสะกันไปมาจนเรื่องราวบานปลาย

 

แม้จะยังคับข้องใจกับเรื่องกลิ่นน้ำหอม ทว่าผมกลับรู้สึกเพลียเกินกว่าจะลืมตาเอ่ยถามไหว สุดท้ายก็จมสู่ห้วงนิทรารมย์ในที่สุด

 

อ่านเนื้อหาต่อได้ที่นี่ค่ะ >>คลิ๊ก<<