มือหนาแยกขาผมออกกว้างในขณะที่มืออีกข้างก็สอดนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
ผมกัดฟันด้วยความเจ็บวูบหนึ่ง
ทว่าเมื่อยามที่นิ้วกระทุ้งไปโดนจุดหนึ่งในร่างกายเข้า มันก็อดที่จะดิ้นพล่านด้วยความเสียวซ่านไม่ได้
“อ๊า...เบาๆ”
นี่มันยังเคืองเรื่องรอยจูบของไอ้นาคาไม่หายหรอวะถึงเล่นงานผมจนหัวสั่นหัวคลอนขนาดนี้
แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
เพราะเพลิงกัลป์ดึงนิ้วออกอย่างแรงและแทนที่สิ่งนั้นด้วยบางสิ่งที่ใหญ่กว่า
ความอุ่นร้อนคืบคลานเข้าหาในจังหวะที่ยอดอกสีชมพูระเรื่อถูกขบกัดจนกลายเป็นสีแดงบวมเปล่ง...ชั่วขณะนั้นผมจงใจจิกมือกับกลุ่มผมนุ่มระบายความรุ่มร้อนที่ได้รับ
ก็นะ...ไหนๆก็เจ็บแล้ว
ขอแก้แค้นเล็กๆน้อยๆหน่อยเถอะ
เพลิงกัลป์ชะงักไป
มันเริ่มรวบมือผมไว้เหนือหัวอีกครั้งคล้ายไม่ชอบใจที่โดนจิกหนังศีรษะ
ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เด็กมันทำ...บางทีอาจโดนเลาะเล็บไปแล้ว จะว่าไปผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนอื่นๆที่ผ่านมาของมันกล้าทำแบบนี้หรือเปล่า
จะโดนเลาะเล็บ ยิงทิ้ง หรือปล่อยผ่านแบบผมก็ไม่อาจทราบได้
“อึ่ก!...”
ผมหลุดเสียงร้องพร้อมเบิกตากว้างเมื่อคนด้านบนกระแทกกายเข้าหา...ครั้งเดียวจนสุดความยาวคล้ายลงโทษที่ผมล้ำเส้น
ความจุกเสียดและเจ็บจนชาแล่นริ้วขึ้นตามสันหลังจนอดที่จะน้ำตาเล็ดไม่ได้
ร่างทั้งร่างสั่นระริกภายใต้ร่างกำยำที่เริ่มขยับส่งแรงเข้าหา
เพลิงกัลป์ปล่อยมือเมื่อรู้ว่าผมไร้ซึ่งเรี่ยวแรงพยศใส่
เงาใหญ่โตที่ทาบทับ...เปรียบได้กับมัจจุราชซึ่งกำลังกลืนกินเหยื่อ
“อือ...เพลิงกัลป์
อย่าเพิ่ง...อ๊ะ”
ผมยกมือดันหน้าท้องเป็นลอนกล้ามเนื้อแต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งยุ
เส้นผมนิ่มเริ่มยุ่งเหยิงและถูไถไปกับหมอนตามแรงกระแทกของคนด้านบน
ผมใช้ดวงตาพร่ามัวไปด้วยหยดน้ำของตัวเองจ้องมองมัน และน่าแปลกที่มันก็จ้องมองผมอยู่เช่นกัน
ชักอยากลองทดสอบอะไรบางอย่างแล้วสิ...ต่อให้เจ็บปวดระคนสุขสมแค่ไหนแต่อย่าหวังว่าสติผมจะหลุดออกจากร่างได้ง่ายๆ
“อ๊ะ กัลป์...แรงๆ”
ผมเอ่ยเสียงพร่าพลางวาดแขนขึ้นกอดคอมันแล้วจงใจดึงร่างสูงเข้าหาตัวเอง
สองขาก็เกี่ยวกระหวัดเอวสอบก่อนจะปรือตามองในท่าทางที่คิดว่ายั่วยวนไม่น้อย
“...ชิบ” ได้ยินเสียงสบถข้างหู ผมเห็นมันหลับตาลงวูบหนึ่งคล้ายข่มกลั้นบางอย่างก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง
“อ๊า อ้ะ อะ อ๊ะ!”
แววตาที่เต็มไปด้วยความกระหายพร้อมแรงส่งหนักหน่วงขึ้นทำเอาผมใจหล่นวูบ
ให้ตายเถอะ พลาดอีกแล้ว...ทั้งที่คิดว่ามันจะรีบสะบัดออกแล้วทำเบาลงแท้ๆ! ก็เห็นมันชอบทำตรงข้ามกับคำพูดผมเสียเหลือเกิน
ใครจะไปคิดว่าผมดันไปปลุกสัญชาติญาณบางอย่างของมันเข้า
แววตาเย็นยะเยือกว่าน่ากลัวแล้ว
แต่แววตาคล้ายจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัวนี่น่ากลัวกว่า!
ผมจิกเล็บลงบนไหล่มันอย่างแรงตามระดับความเจ็บและเสียวซ่านที่ได้รับ
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่โดนกักร่างไว้แบบนั้น
สมองมีเพียงเสียงเฉอะแฉะหยาบโลนและริมฝีปากร้อนที่ประทับขบเม้มทั่วทุกตารางผิว...
อึดชิบหาย ไปอดอยากมาจากไหนผมเริ่มเมื่อยและไม่ไหวแล้วนะ!
ผ่านไปหลายชั่วโมงผมก็เพลียเกินกว่าจะครองสติได้
รู้แค่ตัวเองกำลังอยู่ด้านบนโดยมีมือหนาประคองสะโพกควบคุมจังหวะ ภาพสุดท้ายที่เห็นคือแผงอกกว้างซึ่งเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อ...ผมทิ้งตัวลงไปฟุบกับอกมันอย่างไม่รักษาภาพลักษณ์อีกต่อไป
ตุ้บ!
เป็นจังหวะเดียวกับที่เพลิงกัลป์ถอนกายออก...หลังจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
กลับไปอ่านเนื้อเรื่องต่อได้ที่นี่ค่ะ >>จิ้ม<<
